Elif'in Dünyası

O sabah odamdan çıktığımda annem ve babam şaşırmış gibiydiler. Çünkü beni hiç bu kadar mutlu ve güler yüzlü görmemişlerdi. Mutluydum çünkü benim en sevdiğim karikatür dergisini okuyacaktım. Karikatür okumayı çok severim. Çünkü beni hem güldürür, hem de kafamı dinlendirir. Salona gittim, dergimi aldım ve sayfaları çevirerek karikatürleri okumaya, resimlere bakmaya başladım. Çok güldüm ve eğlendim. Hiç kimsenin gülmediği kadar çok güldüm. Çünkü kafamı rahatlatıyordu ama asıl beni güldürüp eğlendiren karikatür Hande Kopan’ındı. Çünkü o çok eski yılların karikatüristlerden biriydi. Annemin söylediğine göre’’  o çok eski karikatür çizeridir. Yaptığı çalışmalardan ödül almış, tanmış bir insandır. Lise yıllarında karikatüre olan ilgisinden dolayı o dönemin ünlü dergisinde çalışmış, bir süre de editörlük yapıp, kendi dergisi Sabun’u çıkarmak için ayrılmıştır. Sonra ‘ Sabun’ adında dergiyi arkadaşları ile birlikte kurmuştur. O gün, bu gündür, Sabun adlı derginin sayılarını alıyorum ve içindeki karikatürleri zevkle okuyorum. İçindeki yazılar heyecan verici ve çok komiktir. Sabun dergisini elimden geldiğince kaçırmadan alıp okuyorum. Bazı karikatürlerini anlamasam bile gülüp geçiyorum. Bazen de karikatür okumam uzun sürüyor. Çünkü bazı espirelerini anlamak çok zor ama sıra Hande Kopan’a gelince onun yazılarını hızla okurum. Çünkü kendisini çok severim. Yazdığı yazılar hoşuma gidiyor ve onun yanına gidip sarılasım geliyor. Yani o kadar çok seviyorum ama bunu düşündüğüme de pişman oldum. Çünkü daha derginin 15.sayısını alır almaz.

bir yazı gördüm. Bu yazıyı görünce bağıra, çağıra ağlamaya başladım, kendimi yerden yere attım. Hiç yapmadığım kadar korkunç hareketler yaptım. Annem ve babam yanıma geldiler.

Dedi ama dedikleri laflar hiç tutmaz. Uzun süre ortalıkta görünmedi. Aradan aylar, yıllar geçti ben artık 12 yaşına geldim ama Hande Kopan’dan hiç haber yoktu. Ne gazetelerde ne televizyonda onla ilgi bir haber göstermiyordu. Arkadaşlarım karikatür okurken onlardan biri benim üzüldüğümü görür ve yanıma gelirdi.

Dediğinde ise biraz rahatlayıp arkadaşlarımla takılmayı tercih ettim. Bende onların yanına gittim ve karikatür okumaya başladım. Bu karikatürlerden hiç biri beni Handa Kopan gibi güldürmedi. Hande Kopan farklı bi’ insandı. Okul bittiğinde herkes evine gitti.

Ben de eve gelince ayakkabımı çıkarıp odama çıktım ve kapıyı kapattım. Bu sıra annem bana seslendi ama ben dalgınlıktan duymamışım. Yatağıma uzanmıştım ki uyuya kalmışım. Akşam yemeğinde anneme sormayı unuttum. Ertesi gün arkadaşlarımla okul önünde kurs için buluştuğumda okul kapısı kapalıydı ve bizi içeri almıyorlardı. Bizde okullun karşısındaki parka gittik. Orada da durum aynıydı. Bu durum bizi çok üzdü parkı gezmeden erkenden eve döndük.

 Dediğimde annem o dün duyamadığım müjdeli haberi verir.

Diyince içimde bir merak uyandı ve anneme sordum. Hande Kopan’ın yeni bir komedi dizisi yazdığını üstelikte gençler için bir dizi olduğunu söyleyince sevinçten takla attım. Annem ve arkadaşlarının söylediği cümle ilk defa doğru çıkmıştı. Hande Kopan dizi yazarı olmuştu ve bu diziyi seyretmek için sabırsızlanıyordum. Çok heyecanlıydım ve içim kıpır, kıpır dışım ise fıkır fıkırdı. Yani eskisi gibi mutluydum. Bu olanları akşam yemeğinde babama anlattım. Bu duruma babam bile sevindi. Ertesi gün okulla gittiğimde herkes bu konuyu konuşuyordu. Bende Hande Kopan’ın bu işe dönmesine çok sevindim. Çünkü en sevdiğim karikatüristlerden biriydi. Hiç bir şey beni onun güzel karikatürleri gibi güldüremezdi. Dizisi de emin ki çok ama çok güzel olacaktır. Belki de diğer dizilerden daha da güzel olur ve seyretme rekoru kırar. Biz bunları düşünürken biraz sonra öğretmen geldi. Öğretmenimiz sınıfa girer girmez sigara kokusu aldı. Öyle kötüydü ki bu koku öğretmenin öksürmesine neden oldu.

Diye düşünüp söylenirken bizde ona şaşkın bir şekilde baktık. Anlayamadık şaşkın, şaşkın ona bakıp durduk. Sonra aynı kokuyu bizde alınca söylenmeye başladık.

Biz bu duruma üzüldük ve sigara kokusu yüzünden hasta olduk. Ertesi hafta iki gün okula hiç kimse gidemedi. Yatak döşek yatıp, öksürüp durduk. Akşam olunca canım sıkıldı ve televizyonu açtım. Televizyonu açtığımda çok mutlu oldum. Çünkü bizim okulda çekilen diziyi yayınlıyorlardır. Bir gençlik dizisiydi. Heyecan verici ve komik bir diziydi. İlk sahnede içim çok acıdı ve başımdan aşağıya ter boşaldı.  Daha ilk sahnesinde kalbim hızla atmaya başladı. Heyecandan önümde ki suya çarptım ve yere düşürdüm. Çünkü o okuldaki yangını görünce Bu diziyi yazan sevgili karikatürist Hande Kopan’a teşekkür etmek istiyorum. Dizinin konusunu ve kostüm tasarımı gerçekten güzeldi. Bu kadar güzel bir dizi yazacağını hiç düşünmemiştim. Dizi biter bitmez koltuktan kalkıp odama gittim bilgisayarımı açıp Hande’ye;

Diye yazıp bilgisayarımı kapattım. Ertesi gün okula gittiğimde hep birlikte bu konuyu konuştuk. Hande Kopan’ın bu kadar iyi senaryo yazacağını hiç birimiz düşünmemiştik. Öğretmen gelene kadar bu konuyu konuştuk. Öğretmen geldiğinde hepimiz yerimize geçtik. Öğretmen sınıfa girince burnumuza yine o pis sigara  kokusu geldi.

Dedi biz sigara kokusundan rahatsız olduk ve biz de sinirlendik.

Diye sorup durduk kendi kendimize. Ertesi haftalarda birçoğumuz okulla gidemedik. Hemen her gün sigara kokusu yüzün hasta olup yatak döşek yattık. Doğru dürüst ders bile işleyemedik. Buna inanabiliyor musunuz? Bütün sene böyle geçerse hiç bir şey öğrenemeden karnemizi alıp tatile girecektik. Oturup buna bir çare bulmalıydım yoksa bu sigara olayı devam edecek ve bizde hastalıktan kurtulamayacaktık. İyileştikten sonra yeniden okulla geldik. Bu sefer yanımızda maskede getirdik. Yoksa gene hasta olurduk o yüzden kendi önemimizi kendimiz aldık ama öğretmen maske takmadığı için öksürerek içeriye girdi. Öğretmenimiz çok sinirlendi, sonra diz üstü bilgisayarını açıp dizi yönetmenine şikâyet yazısı yazıp e-maile gönderir. Mektupta şunu yazıyordu. Dizi yönetmeni bu yazıyı görünce özür diledi ve genç oyuncuları uyardı. Bir müddet kimse sigara içmedi. Birkaç hafta sonra öğretmen sınıfa girince gene sigara kokusu aldı ve bu sefer tavrı sertti. Olay daha da büyür.

Diye yazı yazıp gönderdi. Bu durum yönetmenin çok canını sıkıyordu.   Genç oyuncuların sigara alışkanlığı dizinin sonunu getirebilirdi. Yönetmen, oyuncularının yanına gidip bir kez daha sigara içmeme konusunda uyardı. Gençler ne kadar yönetmeni haklı bulsalar da sigaradan vaz. Bu durumda hem işlerinden hem de sağlıklarından olacaklardı. Başlarına gelecekleri sanki bilmiyorlardı. Bu olaydan sonra arkadaşımla beraber, yolda yürürken Leyla ile karşılaştık, arkadaşım.

‘Boş ver ya Leyla, biz şu sigara konusu yüzünden onlardan soğuduk.’ Dedim ama Leyla’nın ısrarına dayanamadık. Hep beraber okula gittik. Bu sefer de güvenlik görevlisi bizi içeri almadı.

Diyince güvenlik görevlisi, dizi yönetmenin yanına gidip çocukları içeri alıp alamayacağını sorar. Geldiğinde yüzünün rengi solmuştu. Bende şakayla karışık sordum.

Görevli içeri girmemize izin verdi. İçeriye girdiğimizde burnumuza kötü, kötü sigara kokuları geldi ve bu hiç de hoşumuza gitmedi. Genç oyuncuların yanına gittiğimizde ellerinde sigaraları ile sohbet ediyorlardı. Onların yanına gitmek istemiyordum çünkü ellerinde sigaraları görünce sinirim bozuluyordu. Onlar için çok üzülüyordum. Bu gencecik yaşta ne işleri olurdu sigarayla anlamadım. Anlaması zordu. Sigara içmek kötü bir şey hem kendine hem de başkalarına zarar vermiş oluyorsun. Onları adına ben utandım ve dizilerini seyretmekten o an vazgeçtim. Üstelik saygısızca sigarayı okulda küçük çocukların önünde içiyorlardı. İleride bu miniklerin sigarayı güzel bir şey sanmalarına sebebi olabilirlerdi. Ben bunları düşünürken arkadaşlarım çoktan genç oyuncuların yanına gidip fotoğraf çektirmeye başlamışlardı. Ben ise onların yanına gitmek yerine sesizce yanlarından uzaklaşıp tek başıma bir kenara çekildim. Beni fark eden, yaşı daha büyük oyuncularından biri, elindeki senaryoyu bir yere bırakıp yanıma gelip,

Diye cevap verdiğim de oyuncu bana, sigaradan kendisininde rahatsız olduğunu anlatıp, beni yanına alıp genç oyuncuların olduğu yere götürdü. Gençlerin yanına geldiğimizde gözlerime inanamadım. Gördüğüm şey korkunçtu. Arkadaşlarımda onlara uyup sigara içiyordu. Bu durum benim ve oyuncu dostumun sinirini bozdu ve söylenmeye başladık. Yönetmen bile onları uyardığı halde gene sigara içmeye devam ediyorlardır. Bu yetmezmiş gibi hiç çekinmeden birde çocuklara ikram ediyorlardı. Olay gittikçe büyüyor ve yavaş, yavaş diğer insanlara da ulaşıyordur. Okulda hiç dışarı çıkamıyor hatta arkadaşlarımın yanına bile yaklaşamıyordum. Öksürük gittikçe artıyor ve gün geçtikçe daha da hasta oluyordum. Annem ve babam

dedi. Buna çok şaşırdım. Babamın böyle konuştuğuna inanamıyordum. Ben okuldan ayrılırsam hem üzülür hem de ağlarım. Arkadaşlarımdan ayrılamazdım. Çünkü onlardan daha iyi dostum yoktu ama bir yandan da babama hak veriyordum. Ben bu işe tek başıma bir çare bulmalıydım. Hemen yataktan kalkıp odama gittim bir plan yapmaya çalıştım. Bu iş fazla zor olsa da denemeye değerdi. Düşündüm, taşındım ve sonunda ne yapacağımı buldum. Resimlerle yaşadığımız olayı anlatmaya çalıştım. Sigara denen illetin kötülüğünü anlattım ve sosyal medya aracılığı ile bir; imza kampanyası düzenledim. Böylece sigarayı en azından okul çevresinden uzaklaştırabilirdim. Bir hafta sonra imza kampanyam rekor seviyeye ulaşmıştı. Babam bunu görünce hem gururlandı, hem sevindi. İlk yaptığım çalışmam başarılı olmuştur Artık hiç kimse sigara içemeyecektir.
Bende bu işten memnundum ve mutluydum. Akşam olunca bir televizyon kanalından aradılar. Yaptığım kampanya ses getirdiği için benimle röportaj yapmak istiyorlardı. Hemen kabul ettik. Sonra gazete, dergi derken bu iş yayılır ve kalıcı hale gelir diye düşündük. Gerçektende öyle oldu ve okul çevresinde sigara içmek yasaklandı. İleride de insanlar sigaranın zararını gördükçe, yaptığı şeyin ne kadar yanlış olduğunu fark eder ve sigara içmeyi bırakırlar. Bir hafta sonra ben okula geldiğimde gençler artık sigara içmiyordur ve mutluydum. Yanlarına gidip fotoğraf çektirip onlarla konuştum ve beni tebrik etiler. Çünkü yaptıkları şeyin ne kadar hatalı olduğunu anlayıp benden ve arkadaşlarımdan özür dilediler. Sonra büyük oyunculardan biri yanıma geldi ve bana şöyle der

Bu işe o kadar sevinmiş ki öğretmenler ve veliler şikâyetini geri almışlardı. Genç oyuncular hatalarını anlayınca af edilmişlerdi. Bundan sonrada sigarasız yaşamaya karar vermişlerdi. Böylece ben sigara dumanı yerine hep temiz hava kokusu alıp bol, bol içime çektim. Bir daha da hiç birimiz hasta olmadık.

Bu hikâye gerçek olaylardan esinerek yazılmıştır.

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, şirin bir Anadolu köyünde Deli Ayşe adında aslında akıllı mı akıllı ama gören, bilenlere yaptığı davranışları farklı geldiği için adının önündeki “deli” lakabıyla anılan sevimli mi sevimli bir kız çocuğu yaşarmış.

Deli Ayşe ve arkadaşları yönlerini kaybetmemeye çalışarak hızlı hızlı yürüyerek ışığı gördükleri yöne yürümeye başlamışlar.

Gecenin bir vakti kapısının çalmasına çok şaşırsa da Dev kapıyı açmış. Açmış, açmış ama karşısında kimseyi görememiş.

Dev bu işe şaşırmakla birlikte, vurduğu sopanın etkisiyle kafesin içinde olduğunu tahmin ettiği çocukların bu acıklı sesi çıkardıklarını sanmış ve

Deli Ayşe ve arkadaşları nehrin geçtikleri tarafta, evlerine gelmeyince onları geceden beri aramakta olan anne ve babaları ile karşılaşmışlar. Sevinçle birbirlerine sarılmışlar, Deli Ayşe ve arkadaşları bir daha asla anne ve babalarının sözünden dışarı çıkmayacaklarına yeminler etmişler, hatalı olduklarını söyleyerek özür dilemişler. Anne ve babaları da onlara tekrar sağ salim kavuşmalarının daha önemli olduğunu ve onları affettiklerini söylemişler. Sonuçta bu korku dolu geceyi arkalarında bırakarak, hep beraber neşe içinde evlerinin yolunu tutmuşlar.